تاريخچه:

     اين همايش مورد توجه 216 كتابدار كه نمايندگان 140 كتابخانه بودند قرار گرفت. تمايل بين‌المللي از طريق نمايندگان كشورهايي نظير استراليا، بلژيك، دانمارك، فرانسه، آلمان، يونان، ايتاليا، و ايالات متحده و نيز آنهايي كه از انگليس آمده بودند انعكاس يافت. در آخرين روز همايش، پنجم اكتبر 1877، حاضران به اين نتيجه رسيدند كه انجمن كتابداران انگليس تأسيس شود. اساسنامه اصلي انجمن سعي در تشويق عضويت در سطح وسيع داشت و مهم‌ترين هدفش متحد كردن همه كساني بود كه دست‌اندركار يا علاقه‌مند به كار كتابخانه بودند تا از آن طريق، بهترين شكل اداره كتابخانه‌هاي موجود يا كتابخانه‌هاي جديد در حال تأسيس انجام گيرد. عضويت در انجمن براي همگان آزاد بود و اين امر سبب شد كه اين انجمن در شمار اعضاي اوليه خود دانشمنداني از قبيل بنجامين جووِت، استانلي جونز، مارك پاتيسون، ماكس مولر، و الكساندر بل جام را داشته باشد.

            انجمن كتابداران انگليس به كتابخانه‌هاي غيرعمومي توجهي نداشت و هيچ‌گونه تشويقي براي پيوستن كتابداران كتابخانه‌هاي تخصصي و دانشگاهي به انجمن انجام نداد. اين طرفداري از كتابخانه‌هاي عمومي مستقيماً به تشكيل انجمن كتابخانه‌هاي تخصصي و دفاتر اطلاعاتي (اسليب)* در سال 1926؛ انجمن كتابخانه‌هاي آموزشگاهي در سال 1937؛ و همايش دائمي كتابخانه‌هاي ملي و دانشگاهي (اسكونول)  در  سال 1950 انجاميد.

     طي سال‌ها، جنبش‌هاي متعددي براي تشكيل فدراسيوني از سازمان‌هاي مربوط به كتابداري و اطلاع‌رساني در سراسر انگليس انجام گرفت؛ اما هيچ‌يك موفق نبود. در سال ،1989 ويلفريد ساندرز در اين زمينه بررسي‌يي انجام داد. (به‌سوي سازمان متحد حرفه‌اي كتابداري، اطلاع‌رساني، و خدمات اطلاعاتي: نظري شخصي جزوه‌اي بود كه اسليب، ايز ، و  انجمن كتابداران انگليس را متحد مي‌ساخت. هر سه سازمان طرح اوليه‌اي پيشنهاد كردند و انجمن كتابداران آمادگي توجه و پيروي از پيشنهادها را اعلام داشت؛ اما نهادهاي ديگر، رفتاري غيرصميمانه داشتند تا اينكه در سال 1991 اين انديشه كاملاً نابود شد.

           شعبه‌ها و گروه‌ه:

             تاريخ ايجاد شعبه‌هاي انجمن كتابداران به سال 1896 بازمي‌گردد كه در آن، شعبه شمال غربي به‌وجود آمد و بقيه شاخه‌هاي ناحيه‌اي متعاقب آن تأسيس گرديد كه تعدادي از آنها، مانند بريستول و بيرمينگام، مبناي شهري داشتند. وسيع‌ترين شعبه مربوط به لندن و حومه آن بود كه در سال 1923 افتتاح گرديد. انجمن كتابداران اسكاتلند در سال 1908 تأسيس و در سال 1931 تبديل به يكي از شعبه‌هاي انجمن كتابداران انگليس شد. با تشكيل شعبه‌هاي يوركشاير و جنوب غربي در سال 1949، انجمن كتابداران انگليس همه بريتانيا را زير پوشش قرار داد. ايالت ويلز تحت پوشش انجمن كتابداران ويلز كه شعبه‌اي از انجمن كتابداران انگليس بود در آمد و سرزمين ايرلند شمالي نيز با شعبه ايرلند شمالي پوشش داده شد.

           اعضاي انجمن كتابداران انگليس به خودي خود به عضويت شعبه محلي كه در آن اقامت داشتند يا كار مي‌كردند در مي‌آمدند. هم اكنون انجمن كتابداران انگليس داراي 12 شعبه است كه هر يك نماينده‌اي انتخابي در شورا و انجمن دارد.

        ايجاد گروه‌ها از سال 1895، يعني زماني‌كه انجمن كمك‌كتابداران به‌وجود آمد، آغاز گرديد. اين انجمن در زمان تأسيس نهادي مستقل بود؛ اما در سال 1930، زماني‌كه انجمن ايجاد بخش‌هايي را براي دانشگاه‌ها، كتابخانه‌هاي تحقيقاتي، و كتابخانه‌هاي حومه شروع كرد؛ به‌صورت بخشي از انجمن كتابداران انگليس در آمد. از سال 1945، شوراي انجمن كتابداران براي جذب عضويت كتابداران انواع كتابخانه‌ها، تلاش بيشتري كرد و بخش‌هاي بيشتري تأسيس شد، كه بخش كتابخانه‌هاي جوانان، كتابخانه‌هاي پزشكي، مرجع، و كتابخانه‌هاي اختصاصي از آن جمله‌اند. درسال 1962، پيرو پيشنهاد پذيرفته‌شده هاگ باري، بخش‌ها به گروه‌ها تغيير نام دادند. گروه‌هايي نيز براي كتابخانه‌هاي بيمارستان‌ها، مراجعه‌كنندگان معلول، تاريخ كتابداري، فهرستنويسي و نمايه‌سازي، كتاب‌هاي كمياب، و كتابداري بين‌المللي به‌وجود آمد. گروه‌هاي ديگري نيز تا سال 1991 تأسيس شد كه جمعاً 23 گروه را تشكيل مي‌داد. گروه‌ها نيز مانند شعبه‌ها سرگرم نشر مجلاتي از قبيل )مجله كتابخانه عمومي((تاريخ كتابخانه(، و )مروري بر كتابخانه جوانان(  و برگزاري همايش‌هايي در همه نقاط كشور بودند. از سال 1988 هر گروه نماينده‌اي انتخابي در شوراي انجمن كتابداران انگليس دارد.

       امور بين‌الملل:

       اين اداره كه با همايشي بين‌المللي به‌وجود آمد، پنجاهمين سال تأسيس خود را با همايش سالانه ادينبورگ در سال 1927 جشن گرفت كه منتج به تأسيس ايفلا* شد. قبل از آغاز فعاليت ايفلا، تلاش‌هاي ناچيزي صورت مي‌گرفت تا انجمن كتابداران در كتابداري جهاني نقشي هدايت‌كننده داشته باشد. اما از سال 1945، روند كاملاً متفاوتي آغاز شد و همكاري‌هاي انجمن كتابداران با ايفلا تا حد قابل ملاحظه‌اي گسترش يافت.

            انجمن كتابداران انگليس بارها ميزبان همايش‌هاي متعدد ايفلا بود. از ديگر زمينه‌هاي توسعه بين‌المللي، بعد از جنگ جهاني دوم، گسترش فعاليت‌هاي شوراي بريتانيا براي ايجاد انگيزه توسعه كتابخانه‌ها در دنيا، به‌ويژه در كشورهاي مشترك‌المنافع بود.

          تعداد زيادي از كتابداران انگليسي به كشورهاي خارجي سفر كردند تا مسئوليت كتابخانه‌هاي شوراهاي فرهنگي بريتانيا را برعهده گيرند يا كشورهاي در حال توسعه را به گسترش كتابخانه‌ها تشويق كنند.

       در سال 1971 "بنياد كشورهاي مشترك‌المنافع" انجمن كتابداران را به كمك براي پايه‌گذاري "انجمن كتابداران كشورهاي مشترك‌المنافع" (كوملا) تشويق كرد. بعد از همايشي توجيهي براي كتابداران 22 كشور مشترك‌المنافع در اداره مركزي انجمن كتابداران در لندن، كوملا در لاگوس (نيجريه) در سال 1972 افتتاح شد. هاگ باري دبير انجمن كتابداران انگليس به‌عنوان اولين دبير كوملا مشغول فعاليت شد و نخستين اساسنامه را فراهم كرد. كي. سي. هاريسون  (رئيس انجمن كتابداران انگليس در سال 1973) به عنوان اولين رئيس كوملا در سال‌هاي 1972 تا 1975 انتخاب شد و در سال‌هاي 1980 تا 1983 نيز دبير اجرايي آن بود و هم‌اكنون نيز انجمن كتابداران انگليس به حمايت‌هاي كامل خود از كوملا ادامه مي‌دهد.

           از سال 1968 كه گروه بين‌المللي انجمن كتابداران شروع به فعاليت كرده است، تقريباً 1500 عضو در سال 1991 داشته است كه گردهمايي‌هاي خود را منظماً برگزار كرده و( فصلنامه كانون) را مرتباً براي اعضا انتشار داده است.

          نفوذ در دولت:

          در سال 1898 فرمان سلطنتي به انجمن كتابداران انگليس داده شد و متن آن شامل عبارت‌هايي چون "براي رونق بيشتر اداره كتابخانه‌ها" و "نظارت بر وضع قوانين" گرديد. انجمن كتابداران در به نتيجه رساندن "موافقت‌نامه كتاب‌هاي ويژه"در سال 1929 و 1931 نقش مهمي ايفا كرده .

           كه كتابخانه‌هاي عمومي از آن بهره‌اي فراوان بردند. انجمن، در خلال سال‌ها، نمايندگاني به كميته‌هاي بسيار - اعم از دولتي و غيردولتي - معرفي كرده است. در اين كميته‌ها مدارك مهمي از قبيل گزارش سال 1927 كنيون، گزارش سال 1959 رُبرتز، و گزارش سال 1969 دينتون تدوين شده است. كنيون انگيزه همكاري كتابخانه‌ها را در سراسر بريتانيا ايجاد كرد. گزارش رُبرتز منجر به قانون سال 1964 كتابخانه‌هاي عمومي و موزه‌ها شد، و دينتون زمينه‌هاي تصويب قانون سال 1972 كتابخانه‌هاي انگليس را فراهم ساخت.

            انجمن در بحث‌هاي طولاني قبل از تصويب قانون واسپاري عمومي  سال 1979، نقش برجسته‌اي داشت و به‌طور مداوم تلاش مي‌كرد تا كاركنان كتابخانه‌ها را از خطر تحمل امور اضافي مربوط به اين مصوّبه حفظ كند و بر اين نكته تأكيد داشت كه هزينه‌هاي تهيه كتاب براي كتابخانه‌ها نبايد به‌سبب هزينه‌هاي اضافي تجهيزات مورد لزوم كاهش يابد، و سرانجام قوانين نهايي هزينه‌هاي ذخيره‌اي را درنظر گرفت تا در سال 1982 قانون واسپاري قابل اجرا شد.

     امور حال و آينده:

            انجمن كتابداران، در طي سال‌ها، به‌عنوان بخشي از تلاش‌هاي خود براي زنده نگاه‌داشتن آرمان‌هاي بانيان انجمن بر مسائلي از قبيل سانسور، حق مؤلف، و هزينه‌هاي كتابخانه‌ها نظارت داشته است. انجمن اتحاديه‌اي بازرگاني نيست؛ ليكن در زمينه حقوق و شرايط خدمتي اعضا در همه سطوح توصيه‌هايي داشته و رهنمودها و خط‌مشي‌هايي براي كتابخانه‌هاي عمومي، آموزشگاهي، بيمارستاني، و ديگر انواع كتابخانه‌ها تدوين كرده و سازمان‌هايي را كه كتابخانه‌ها به آنها وابسته‌اند به حفظ حداقل استانداردهاي خدمتي ترغيب كرده است.

            در دو دهه اول عمر انجمن، روند دانشگاهي و كتابشناختي مسلط بود، اما با گسترش فعاليت‌هاي كتابخانه‌هاي عمومي در دهه 1880 و 1890، كتابداران كتابخانه‌هاي عمومي كه به انجمن ملحق شده بودند انتظار داشتند كه به مقوله‌هاي عملي از جمله رده‌بندي، فهرستنويسي، و دسترسي آزاد به منابع توجه و دقت بيشتري مبذول شود و، از اين رو، كتابداران كتابخانه‌هاي عمومي سريعاً كنترل انجمن را به‌دست گرفتند.

            حرفه كتابداري در هند از دهه 1950 تاكنون گام‌هاي بلندي برداشته است. حدود 75 گروه كتابداري در دانشگاه‌ها وجود دارد كه دوره‌هاي يك‌ساله كارشناسي برگزار مي‌كنند و دوسوم آنها دوره يك‌ساله ديگري را، كه منتهي به دوره كارشناسي ارشد مي‌شود، ارائه مي‌كنند. دانشگاه دهلي برنامه يك‌ساله دكتراي ناتمام را اجرا مي‌كند. گروه كتابداري اين دانشگاه، كه بر اساس توصيه رانگاناتان در 1946 تأسيس شد، پيشكسوت آموزش كتابداري در هند بوده است. قريب 25 گروه كتابداري دانشجوي دكترا مي‌پذيرند.

           انجمن‌هاي كتابداري متعددي در سطح ملي وجود دارد و هر ايالت و منطقه متحد هم، حداقل يك انجمن كتابداري دارد. انجمن كتابداران هند (آي.ال.اِي.)، كه در 1933 افتتاح شد، بزرگ‌ترين انجمن با قريب 2500 عضو است. دفتر مركزي اين انجمن در دهلي واقع است و >خبرنامه انجمن كتابداران هند< را منتشر مي‌كند. انجمن كتابخانه‌ها و مراكز اطلاع‌رساني تخصصي هند (اياسليك) دومين سازمان بزرگ كتابداري  است كه در 1955 تأسيس يافت و دفتر مركزي آن در شهر كلكته است. اين انجمن )خبرنامه اياسليك( را منتشر مي‌كند.

            هندوستان حدود 1000 باب كتابخانه تخصصي در حوزه‌هاي موضوعي علوم و فنون دارد. سازمان‌هايي مانند شوراي پژوهش‌هاي علمي و صنعتي، سازمان گسترش و پژوهش‌هاي صنايع دفاعي، شوراي پژوهش‌هاي علوم پزشكي هند، شوراي تحقيقات كشاورزي هند، سازمان پژوهش‌هاي فضايي هند، كميسيون الكترونيك، و كميسيون انرژي اتمي كتابخانه‌هاي خوبي راه‌اندازي كرده‌اند. علاوه بر اين، مراكز مطالعات انسان‌شناسي هند، مطالعات گياه‌شناسي هند، مطالعات زمين‌شناسي هند، مطالعات جانورشناسي هند، كه همگي در شهر كلكته قرار دارند؛ و نيز مؤسسه علوم هند در بنگلور؛ مؤسسه تحقيقات جنگل و جنگلداري واقع در دهرادون؛ و انجمن تحقيقات صنايع نساجي احمدآباد مجموعه‌هاي بزرگ و غني فراهم آورده‌اند.

            تعداد كتابخانه‌هاي علوم اجتماعي وابسته به سازمان‌هاي دولتي، مؤسسات تحقيقاتي، و ساير سازمان‌ها 600 واحد برآورد مي‌شود. شوراي تحقيقات علوم اجتماعي هند كه با عنوان "دفتر سرمايه‌گذاري" در اواخر دهه 1960 در شهر دهلي داير شد به كتابخانه‌هاي پيشرفته‌اي مانند كتابخانه مؤسسه علوم اجتماعي اِي.ان.سينها در پتنه؛ مؤسسه تحقيقات اقتصادي و اجتماعي سردار پتل در احمدآباد؛ مؤسسه توسعه اقتصادي، و شوراي ملي تحقيقات اقتصاد كاربردي (هر دو) در دهلي كمك كرده است.

           كليه وزارتخانه‌ها و سازمان‌هاي دولتي هر كدام كم و بيش كتابخانه‌اي براي خود دارند كه برخي بزرگ هستند. كتابخانه‌هاي اختصاصي بزرگ و متعددي نيز در حوزه‌هاي مختلف علوم انساني وجود دارند.

انجمن كتابداري آمريكا
American Library Association ALA

            انجمن كتابداري آمريكا، قديمي ترين و بزرگترين انجمن كتابداري در دنيا و با بيش از شصت و چهار هزار عضو مي باشد. هدف اين انجمن، ترويج بالاترين خدمات اطلاع رساني و كتابداري از نظر كيفي و دردسترس عمومي به اطلاعات مي باشد. اين انجمن در سال 1876 در ايالت فلادلفيا ايجاد شد. و هدف اين انجمن توسعه و پيشرفت حرفه كتابداري به منظور بالا بردن ميزان يادگيري و دسترسي همگاني به اطلاعات مي باشد.

            عضويت در اين انجمن براي هر شخص، كتابخانه و يا سازمان علاقمند به خدمات كتابداري آزاد مي باشد.

           تاریخچه:

            آغاز كار انجمن‌هاي كتابداري به دو گام مهم در ايالات متحده مربوط مي‌شود. نخستينِ آنها مربوط به 1853 در نيويورك است كه ناموفق ماند و دومين گام در سال 1876 برداشته شد كه به تأسيس انجمن كتابداران امريكا در فيلادلفيا منجر گرديد.

            قديمي ترين و بزرگترين انجمن كتابداري در دنيا و با بيش از شصت و چهار هزار عضو مي باشد. هدف اين انجمن، ترويج بالاترين خدمات اطلاع رساني و كتابداري از نظر كيفي و دردسترس عمومي به اطلاعات مي باشد. اين انجمن در سال 1876 در ايالت فلادلفيا ايجاد شد. و هدف اين انجمن توسعه و پيشرفت حرفه كتابداري به منظور بالا بردن ميزان يادگيري و دسترسي همگاني به اطلاعات مي باشد.

            عضويت در اين انجمن براي هر شخص، كتابخانه و يا سازمان علاقمند به خدمات كتابداري آزاد مي باشد.

            اهداف :

           انجمن كتابداران امريكا، برپايه بيانيه 1879 خود با هدف "پيشبرد علايق كتابداري كشور از طريق تبادل افكار، تصميم‌گيري، و ايجاد همكاري در همه سازمان‌هاي مرتبط با علم و اقتصاد كتابخانه، از طريق متمايل ساختن افكار عمومي به تأسيس و بهبود كتابخانه‌ها، و با پرورش نيّات خيرخواهانه در ميان اعضا" تأسيس شد.

            نظامنامه انجمن، هدف آن را "پيشبرد خدمات كتابخانه‌اي و كتابداري" بيان مي‌كند. اين هدف بعدها در رشته‌اي از "اهداف و اولويت‌ها" در >راهنماي خط‌مشي انجمن كتابداران امريكا  با توضيح بيشتري آمد. اولويت‌ها عبارتند از:

             1) دسترسي به اطلاعات؛

             2) قانون‌گذاري و تأمين بودجه؛ 

           3) آزادي انديشه؛ و

            4)آگاهي عمومي

—            تاريخچه:

            انجمن در نخستين ربع قرن تأسيس خود به‌كندي رشد كرد. جاستين وينسر، نُه سال به‌عنوان نخستين رئيس آن، سپس ويليام فردريك پول و چارلز امي‌كاتر (هريك دو سال) در اين سمت خدمت كردند. شايد بزرگ‌ترين پيروزي سياسي انجمن، انتصاب هربرت پوتنام در سال 1899 به سمت كتابدار كتابخانه كنگره بود؛ سمتي كه او براي مدت چهل سال حفظ كرد و اين كتابخانه را نيز به يك كتابخانه ملي واقعي تبديل كرد.

              با توسعه كتابخانه‌هاي دانشگاهي، عمومي، و آموزشگاهي، نياز به كتابداران تربيت‌شده بيشتر شد. ديويي نخستين مدرسه كتابداري را در ژانويه 1877 در دانشگاه كلمبيا گشود. اين مدرسه درحالي‌كه جزو طرح‌هاي انجمن كتابداران نبود، تحت رهبري او ارتباط تنگاتنگي با انجمن داشت و فارغ‌التحصيلان آن تأثير عميقي بر حرفه كتابداري گذاشتند.

            در دومين ربع قرن، اين انجمن شاهد گسترش سريع كتابخانه‌هاي كارنگي و پيدايش زنان به‌عنوان عاملي عمده در كتابداري امريكا بود. جنگ جهاني اول شاهد تلاش انجمن براي تهيه كتاب‌ها و خدمات كتابخانه‌اي جهت نيروهاي مسلح ايالات متحده بود؛ تلاشي كه به تثبيت دائمي كتابخانه‌هاي نظامي انجاميد. از سال 1907 با انتشار >خبرنامه انجمن كتابداران امريكا<، به‌عنوان نشريه رسمي انجمن، و >سياهه كتاب‌هاي انجمن كتابداران امريكا، كه به‌كمك كارنگي از سال 1905 منتشر شد، انتشارات نيز گسترش يافت.

            انجمن‌هاي حرفه‌اي كتابداري ديگري نيز به‌تدريج پيدا شدند كه عبارت بودند از: انجمن كتابشناختي امريكا (تأسيس 1904)، انجمن امريكايي كتابداران حقوق   (تأسيس 1906)، و انجمن كتابخانه‌هاي تخصصي (تأسيس 1909). واحدهاي فرعي انجمن كتابداران امريكا شامل كتابداران ايالتي، دانشكده‌اي، و مرجع؛ كتابداران كودكان؛ و كتابداران فهرست‌نويس (تأسيس 1900) پيش از اين تشكيل شده بود.

            در جشن پنجاهمين سالگرد تأسيس انجمن (1926)، بنياد كارنگي اعطاي بودجه‌اي چهار ميليون دلاري را براي بهبود آموزش كتابداري اعلام كرد. موضوع‌هاي عمده اين انجمن در دو دهه بعد عبارت بود از: آموزش بزرگسالان، آموزش كتابداري، توسعه پيشرفت استانداردهاي كتابخانه‌اي و حرفه‌اي، قوانين كتابخانه‌اي، و آزادي انديشه.

            در سال‌هاي بعد، كارل اچ. ميلام، كه از 1920 تا 1948 به‌عنوان دبير اجرايي خدمت مي‌كرد، رئيس انجمن شد و، مانند پيشينيانش، رهبري نيرومند و سخنگويي برجسته براي پيشرفت كتابخانه‌ها و حرفه كتابداري بود.

            ركود اقتصادي بزرگ نه تنها شاهد منابع اندك درآمد براي كتابخانه‌ها و انجمن بود، بلكه موجب انشقاق دروني انجمن نيز شد. ميزگرد اعضاي جوان در 1931 شكل گرفت، انجمن كتابخانه‌هاي پژوهشي به‌عنوان سازماني مجزا در سال 1932 تشكيل گرديد، و گزارش مهم كميته سوم فعاليت‌ها ، انجمن را در راهي قرار داد كه ناچار شد خودمختاري بيشتري براي واحدهاي گوناگون، به‌ويژه كتابداران دانشگاهي فراهم نمايد؛ كتابداراني كه انجمن كتابخانه‌هاي دانشگاهي و پژوهشي آنها (تأسيس 1938) به بزرگ‌ترين بخش انجمن كتابداران امريكا تبديل شد (9158 عضو در سال 1985). سه گروه از فعاليت‌هاي دهه 1930، كانون عمده تلاش‌هاي انجمن در باقي‌مانده قرن بود: فشار به دولت فدرال براي كمك به كتابخانه‌ها، پشتيباني از آزادي انديشه، و حركت به‌سوي برابري نژادي.

           بسياري از كتابخانه‌هاي دانشگاهي و عمومي از سرمايه‌گذاري دولت فدرال، كه از طريق بنگاه كمك‌رساني دولت روزولت انجام مي‌شد، بهره‌مند شدند. انجمن در برنامه‌ريزي علمي شديداً درگير شد، اما تنها نتيجه، دستيابي به منصبي كتابخانه‌اي در اداره آموزش و پرورش ايالات متحده بود. براي سرمايه‌گذاري در كتابخانه‌هاي عمومي مي‌بايست منتظر گذراندن لايحه خدمات كتابخانه‌ها  (1956) در دولت آيزنهاور مي‌ماند. قوانين ديگر فدرال مربوط به كتابخانه‌ها، محصول برنامه‌هاي "جامعه بزرگ" دولت جانسون (1963-1968) بود.

           جنگ جهاني دوم، به‌ويژه رخدادهاي اروپا، موضوع‌هاي سانسور و تبليغات را پيش كشيد. اين انجمن نخستين لايحه قانوني حقوق كتابخانه‌ها  را در سال 1939 تصويب كرد. در سال‌هاي پس از جنگ و دوران هجوم به كتابخانه‌ها، سناتور جوزف مك كارتي امور مربوط به دسترسي آزاد به مواد كتابخانه‌اي را به يكي از موضوع‌هاي مهم انجمن تبديل كرد. انجمن كتابداران امريكا و سازمان‌هاي ديگر در سال 1953 "بيانيه آزاديِ خواندن" را صادر كردند كه تأثيري شگرف بر دفاع از آزادي انديشه داشت.

            در همايش ريچموند، ويرجينيا (1936)، درباره تبعيض نژادي نسبت به اعضاي سياه‌پوست انجمن بحث شد و انجمن تصميم گرفت در شهرهايي كه، در مورد مسكن اعضا، برابري نژادي رعايت نمي‌شود جلسه‌اي تشكيل ندهد، اما پيشرفت در اين زمينه بسيار كند بود.

            در پايان دهه 1960، انجمن دوباره دوره ديگري از به‌هم‌ريختگي و سامان يافتگي را تجربه كرد. اعضا از بي‌توجهي انجمن نسبت به تحولات جامعه و دور از دسترس بودن آن ناخرسند بودند و واحدهاي عضو انجمن خواهان استقلال بيشتري شدند و به مشكلات ناشي از منابع درآمد و تورم نيز اشاره كردند. سرانجام در سال 1974 تغييري در ساختار حقوق قانوني فردي پديد آمد.

            سال‌ها بعد، انجمن شاهد رشد در همه بخش‌ها بود. تعداد اعضاي آن از مرز 50000 نفر گذشت و عوايد آن دو برابر شد و به بيش از 24 ميليون دلار رسيد. انجمن، نخستين مدير اجرايي زن، ليندا كريسماند، را منصوب كرد و فعاليت‌هاي انتشاراتي خود را گسترش داد كه شامل انتشار منابع اطلاعاتي الكترونيكي نيز مي‌شد. موضوع‌هاي مهمي كه هنوز براي انجمن باقي مانده عبارت است از: حرفه‌اي شدن كتابداري علي‌رغم حملات به اعتبارنامه، حق هر شهروند براي بيشترين دسترسي به اطلاعات در يك جامعه آزاد، حملات مداوم به آزادي انديشه، تغيير در منابع پشتيباني مالي براي كتابخانه‌ها، پيدايش علم اطلاع‌رساني به‌عنوان رشته‌اي مستقل، و نياز به تجديد حيات آموزش حرفه‌اي براي برآوردن نيازهاي پيش‌آمده به‌وسيله فن‌آوري نوين.

            ارگانی مستقل، بین‌المللی، غیردولتی، و ناسودبر است كه اهداف آن ارتقای تفاهم بین‌المللی؛ همكاری؛ گفت‌وشنود؛ پژوهش و توسعه در همه زمینه‌های كتابداری از جمله كتابشناسی، خدمات اطلاع‌رسانی، و آموزش كاركنان؛ و ایجاد تشكیلاتی است كه از طریق آن بتوان جنبه‌های بین‌المللی كتابداری را ارائه كرد.

            در جهت دستیابی به این اهداف، فدراسیون در مورد فعالیت‌ها و سرمایه‌گذاری‌هایی كه مناسب و مطلوب تشخیص داده شود تصمیم‌گیری می‌كند. این فعالیت‌ها عبارتند از: حمایت و هماهنگ كردن مطالعات و پژوهش‌ها؛ گردآوری، بررسی، انتشار، و اشاعه اطلاعات مربوط به فعالیت‌های كتابداری؛ تهیه كتابشناسی اطلاعات و آموزش؛ سازماندهی و برگزاری همایش‌های تخصصی؛ همكاری با مؤسسات بین‌المللی در زمینه اطلاع‌رسانی، سندپردازی، و آرشیوداری؛ و ایجاد دفاتری برای انجام وظایف مشخص. در عنوان ایفلا علاوه بر واژه "انجمن‌ها"، واژه "مؤسسات" نیز حضور دارد كه شامل كتابخانه‌ها، مدارس كتابداری، و مؤسسات كتابشناختی است.

            مقر اصلی ایفلا، كتابخانه سلطنتی در شهر لاهه است. كاركنان آن عبارتند از: دبیر كل، مسئول هماهنگی فعالیت‌های حرفه‌ای، مدیر اجرایی، و پنج نفر كارمند. این افراد مسئولیت وظایف جاری سازمان، ارتباط با سازمان‌های دیگر، هماهنگی میان گروه‌های حرفه‌ای مختلف و واحدهای داخلی ایفلا، انجام امور مربوط به هیأت رئیسه و هیأت تخصصی، و انتشارات را برعهده دارند. هر برنامه اصلی برعهده یكی از كتابخانه‌های ملی جهان است. این كتابخانه‌ها به‌عنوان دفتر مركزی و بین‌المللی هر یك از برنامه‌ها فعالیت می‌كنند.

            ایفلا، دارای هشت شاخه اصلی است که عبارتند از: شاخه كتابخانه‌های پژوهشی عمومی اعم از ملی، دانشگاهی، و پارلمانی شاخه كتابخانه‌های تخصصی شاخه كتابخانه‌های عمومی كه بخش‌های كتابخانه‌های نابینایان، كودكان، آموزشگاهی، و سیار در آن قرار می‌گیرند شاخه كنترل كتاب شناختی اعم از كتابشناسی، فهرست‌نویسی، رده‌بندی، و نمایه‌سازی شاخه مجموعه‌سازی و خدمات عمومی شاخه مدیریت و فن‌آوری اطلاعات شاخه آموزش و پرورش شاخه فعالیت‌های منطقه‌ای ایفلا دارای ۳۲ بخش و چندین میزگرد و گروه كار است كه هر یك برنامه‌های خاص خود را دارد و از این طریق، همه مسائل مربوط به كتابداری را از مطالعات پیچیده مربوط به مدیریت كتابخانه‌های دانشگاهی تا آموزش حرفه‌ای كتابداران مدارس؛ از ایجاد مراكز منطقه‌ای مخصوص نابینایان در جهان سوم تا تهیه انتشارات رسمی؛ و از كوشش در راه اعتلای شغل و حرفه كتابداری و كتابداران تا رشد و توسعه كتابخانه‌های عمومی مورد بررسی و مداقه قرار می‌دهد.

            بخش کتابخانه های کودکان و نوجوانان ایفلا در کنفرانس ۱۹۵۵ ایفلا در بروکسل پایه گذاری شد. هدف عمده ی این بخش، پشتیبانی از تأمین خدمات کتابخانه ای و ترویج کتابخوانی برای کودکان و نوجوانان در سراسر جهان است. اهداف اصلی این بخش، ترویج همکاری های بین المللی در زمینه ی ارائه ی خدمات کتابخانه ای به کودکان و نوجوانان و تشویق آن ها به تبادل تجربه، آموزش و پژوهش در همه ی زمینه های مربوط است. مسئولیت های این بخش شامل آماده سازی خدمات کتابخانه ای برای همه ی کودکان و نوجوانان درسراسر جهان با فرهنگ ها و سنت های گوناگون و برای بزرگسالانی است که با کودکان و نوجوانان سرو کار دارند. این بخش در کنار دیگر بخش های ایفلا و شماری از انجمن های بین المللی کتابخوانی و کتابخانه ای از جمله دفتر بین المللی کتاب برای نسل جوان و انجمن بین المللی کتابخوانی کار می کند. مأموریت بخش کتابخانه های کودکان و نوجوانان در سال ۲۰۱۰- ۲۰۰۹، تاکید براهمیت یادگیری و سواد آموزی پیوسته، خواندن کتاب و حق دسترسی کودکان به اطلاعات به وسیله ی برنامه های ترویجی- حمایتی و تشویق خدمات کتابخانه ای برای کودکان و نوجوانان درسراسر جهان است. برای کمک به کتابداران در به اشتراک گذاشتن منابع و مهارت هایشان، بخش کودکان ایفلا پشتیبانی از پایگاه اطلاعاتی را بر عهده دارد که دارای چکیده ی پژوهش های انجام شده درباره ی خدمات کتابخانه ای برای نوجوانان است. این پایگاه، تمام پژوهش های انجام شده را در بر می گیرد، اگرچه بیشتر این پژوهش ها از امریکای شمالی است. چکیده مقاله ها در ۱۲ گروه طبق بندی شده اند وبر پایه ی الفبایی نام نویسنده در گروه های مربوطه آمده اند. "کتاب برای همه" نام پروژه ی دیگربخش کتابخانه های کودکان و نوجوانان ایفلا است که از سال ۱۹۷۳ آغاز شد و در سال ۲۰۰۲ با موفقیت به پایان رسید. هدف این پروژه، تهیه ی ابزار کتابخوانی برای کتابخانه های کودکان در کشورهای در حال توسعه بود که با پشتیبانی شاخه های ملی یونسکو اجرا شد.